DE ONDERZOEKER - RICK

"Ik werk op de TU Delft en voor BETER doen wij onderzoek op de afdeling radiotherapie. We testen daar of de kunstwerken effect hebben op het genezingsproces; we laten mensen vragenlijsten invullen over hoe zij zich voelen voor, tijdens en na de behandeling. We hebben het strak opgezet, op een wetenschappelijke manier. We hebben drie ruimtes, drie condities: de kunstconditie, de placeboconditie en de controleconditie. Patiënten kunnen in twee van die drie ruimtes komen. In de controleconditie hangt geen kunstwerk. Daar komen alle patiënten  en daarna komen ze ofwel in de kunstconditie ofwel in de placeboconditie. Wat wij doen in het onderzoek is die twee condities vergelijken. We kunnen steeds de kunst met de controle en de placebo met de controle vergelijken. De opzet is prima. Het is echt een wetenschappelijk onderzoek. Wat voor ons wel een moeilijk punt is, is wat 'placebo' nou precies is."

"Dit is natuurlijk wel veldonderzoek, hè? Als wij een onderzoek doen op de universiteit heb je een lab-situatie waarbij je alles onder controle hebt en dat is bij veldonderzoek niet het geval. Je probeert wel zoveel mogelijk dingen te controleren. We hebben wel  drie vergelijkbare ruimtes voor de drie condities: er staat steeds een bestralingsapparaat, de kunstwerken zijn even groot en hangen op dezelfde plek. In die zin is het redelijk gecontroleerd. Maar de ruimtes zijn natuurlijk niet honderd procent hetzelfde en de laborant die aan het werk is, verschilt ook per keer."

"Ik weet niet wat er uitkomt. Voor ons is het een open vraag. Ik heb zelf wel de indruk dat als je gaat kijken naar een werk dat dat al helpt. Omdat het afleidt van je behandeling en situatie. Bij de radiotherapie heb je een kunstwerk van bloemen en een foto van bloemen. Daarvan denk ik wel dat ze allebei kunnen werken omdat de foto van bloemen op zich ook al interessant is om naar te kijken. Ik weet niet zeker of een kunstenaar er nog meer aan toe kan voegen om het effect groter te maken. Maar ik denk sowieso dat het beter zal zijn, allebei die condities, dan de blanco ruimte waarbij je geen afleiding hebt en alleen maar met je probleem of je pijn bezig bent."

"Ik denk dat wanneer een wetenschappelijke club dit geheel had opgezet, dat het heel anders was geworden. Sommige dingen die Martijn Engelbregt doet, zoals mensen in een rolstoel zetten en rondrijden en hen elektronen opplakken, dat zouden wij als wetenschappers niet zomaar mogen. Zoiets krijg ik als wetenschapper niet door een medisch ethische commissie. Maar dit is een kunstproject, geen wetenschap. Martijn kan zich daardoor vrijer bewegen." 

"Het onderzoek wat wij doen gaat zeker ook iets opleveren voor mijn eigen vakgebied. Het is nieuw om te kijken naar gezondheidseffecten. Als wij die echt kunnen meten, kunnen we daarna meer de diepte in. Dit onderzoek is voor ons een vingeroefening. Ik werk aan de TU bij Industrieel Ontwerpen en we willen als ontwerpers kijken hoe we straks omgevingen kunnen creëren die mensen helpen om gezonder te zijn. Als wij dus weten wat het is dat werkt in een bepaald soort kunstwerk, dan kunnen wij daar veel mee. Zijn het de kleuren, of bijvoorbeeld de opbouw? Je zou dan kunnen zeggen 'ik ontwerp een bepaald soort behang wat goed past bij een bepaalde ruimte', bijvoorbeeld. Je kan met de uitkomsten in de huiskamers of omgevingen van mensen iets betekenen."