MENEER HUBÈR IN DE MCH KUNSTCOMMISSIE

"Ik denk dat kunst een moeilijk onderwerp is voor onderzoek. Het is een waarneming - daar is hier al meermalen iets over opgemerkt - die subjectief is, maar ook vluchtig en enorm afhankelijk van de gemoedstoestand waaronder het wordt waargenomen. Maar ik denk dat er wel degelijk uitkomsten kunnen zijn die ertoe doen. Het is een onderzoeksgebied dat nog nauwelijks geëxploreerd is: het is onontgonnen terrein. In die zin vind ik het erg leuk dat wij daarin dan het voortouw mogen nemen, een hele eer zelfs."

"Het zal langs de weg van de geleidelijkheid zeker veranderingen kunnen brengen. Zeker in de inrichting van ziekenhuizen, de kleurstellingen bijvoorbeeld. Vanwege de subjectiviteit zou je eigenlijk ook nog moeten kijken of er niet standaard een intake van patiënten moet gaan plaatsvinden, om te kijken waar de kunst het beste aan kan voldoen. Zodat kunst afgestemd kan worden op de patiënt. Zodat het ook verzekerd een goede uitkomst heeft. Maar dat is een verdergaand stadium. Daarbij ga ik er dus vanuit dat kunst helpt."

"Het gaat er natuurlijk aan liggen hoe instellingen het oppikken. Uit het enkele feit dat deze tentoonstelling hier wordt gehouden, zou je kunnen opmaken dat dat een opening biedt. Het heeft natuurlijk ook te maken met beschikbare middelen, dat is altijd een struikelblok. Met de aandacht die er tegenwoordig is voor de healing environment, dus de invloed van de omgeving op een patiënt, zou je ervan uit kunnen gaan dat dit onderzoek ook daadwerkelijk een rol kan gaan spelen."

"Ik heb zelf nog nooit ervaren dat ik me fysiek beter ben gaan voelen door een kunstwerk. Wel dat kunst me raakt en ik kan zeggen dat sommige werken een prettige ervaring opleveren. Toch denk ik dat in het geval je een aandoening hebt, kunst dan heilzaam kan zijn. Maar vandaar ook de placebo's in dit onderzoek: er zijn heel veel aannames over kunst, en nu wordt het onderzocht. Ik weet niet welke van de werken in de tentoonstelling de placebo’s zijn en welke de echte kunstwerken, dus daar ga ik mezelf straks op toetsen. Het is ook maar net of je het zelf als kunst ervaart. Het grootste kitsch ding kan nog wel iets voor iemand betekenen en in een bepaalde context kunst zijn."

INGE DE DOKTERSASSISTENTE

"Ik heb begrepen dat het een kunstproject is voor wachtkamers? Om het voor mensen wat aangenamer te maken, dat ze minder gespannen zijn? Dat dat het doel is? Hier in de wachtruimte van de oogheelkunde hangt van alles. Bijvoorbeeld dat daar, dat roze. Ik moet zeggen: ik vind de kleuren niet zo aangenaam. Ik vind het ook niet iets voor een wachtruimte. Het is niet iets waar ik warmer van word, nee. Als het mensen gezonder moet maken, dan lijkt mij dat het warm moet zijn. Het valt de mensen ook nog niet zo op, hoor. Ik heb wel eens aan de mensen gevraagd van ‘wat vind je er van?’. Maar er was maar een mevrouw die echt van kunst hield. Die ging met haar opschrijfboekje rond."

"Mijn dochter doet nu de master museumstudies. Ik ga ook binnenkort naar het Stedelijk Museum omdat zij daar rondleidingen verzorgt. Ik moet zeggen: ik heb me in de kunst hier nog niet echt verdiept. Maar wat ik tot nu toe gezien heb, spreekt mij niet zo aan. Mijn verwachting is dat het niets gaat doen voor de gezondheid. Maar stel dat het helemaal andersom is, dan vind ik dat wel goed. Ik ben namelijk op zoek naar een manier om de boel hier wat op te leuken, ik vind het hier nogal groot en leeg en licht. Het is de poli oogheelkunde, maar je staat hier bijna in de spotlights door de belichting. Het is wel een moeilijke ruimte. Ik  denk dat wanneer je op kleinere poli’s komt, je meer succes krijgt met de kunst. Bijvoorbeeld waar we de staaroperaties doen, daar is een kleine wachtruimte. Daar zitten de mensen echt een tijdje. Maar ja, dan nog blijft het een oogpoli: veel mensen zien het gewoon echt niet." 

"Hoe lang blijft de tentoonstelling nog hier? Ik wil wel echt weten wat de uitkomst is, kun je me dat mailen? Dan ben ik benieuwd. Kan ik het ook doorgeven aan mijn dochter."