ZO EEN VRIJWILLIGSTER, GUN JE IEDEREEN 

Elke wijst mensen de weg bij de hoofdingang

"Mevrouw, ik zal u vertellen, natuurlijk helpt kunst bij het beter maken. Natuurlijk. Ik ga van mijzelf uit. Als ik iets moois zie en als ik daar een goed gevoel bij heb, dan helpt dat. Maar als allereerste moet, vind ik, de omgeving waar de mens in leeft in balans zijn. Die gaat de hele dag met je om en die moet jou opvangen, met wat voor een ziektes je ook rondloopt. Dat is belangrijk. Pas dan kan kunst helpen." 

"Gelukkig ben ik gezond. Maar ik heb mijn man verzorgd. Hij had longkanker. Mijn man was heel krachtig van karakter. Een dag voor zijn dood heeft hij nog postzegels afgeweekt en in zijn boek gedaan. Als mijn man en ik de huiselijke balans niet hadden gehad, was het niet zo gegaan. Mensen die jou bij de hand pakken en met jou door dik en dun gaan, die heb je nodig. Als je ziek wordt dan gaan een heleboel mensen zich van je verwijderen. Omdat ze bang zijn. Dat is onvermogen. De eenvoudigste weg is dan om je terug te trekken. Weet u mevrouw, er is niets menselijker dan dat: gaat het je goed dan heb je vrienden, gaat het je slecht dan heb je niemand. Mijn man was krachtig. Hij heeft mij er doorheen gesleept. Je leeft constant in angst. ‘s Nachts kijk je of zijn borst nog wel op en neer gaat. Totdat de longdokter zei 'u moet afscheid nemen'. 'Nee, ik niet.' zei mijn man 'mijn vrouw moet afscheid nemen.'." 

"Als de basis goed is, dan kun je misschien kijken naar de kunst hier. Bijvoorbeeld dat werk hier om de hoek, de letters ‘adem in, adem uit’. Dat past goed hier, hè? Adem in, adem uit: dat houdt het leven in. Een gezonde ademhaling is alles. Boven op de eerste etage hangen allemaal schilderijen, bij nummer achtentwintig. 'Appelmoes is dom' heet het. Er hangen er heel veel naast elkaar, in dat kleine stukje gang. Het is allemaal een afbeelding van dezelfde figuur met een geruite pyjama aan. Als ik daar langs loop, dan gaan mijn ogen tintelen, al die ruitjes! Dan moet ik even bijkomen. Als je vloerbedekking koopt, moet je toch ook geen patroontje nemen? De eerste keer heb ik even mijn hand ertegenaan gehouden, zo van 'wat is dat nou?'. Toen heb ik nog een keer gekeken en nog een keer gekeken. Toen ik weer door de schuifdeur ging, ging mijn hoofd van 'zzzzz'. Toen moest ik wel lachen, maar ik werd er ook zenuwachtig van. Het zou je toch rust moeten brengen?"

"Dat werk daar vooraan, die longen, die vind ik prachtig. Zo tegen de witte achtergrond komen ze zo mooi uit. Nee, ik denk niet per se aan mijn man als ik ernaar kijk. Maar ik vind ze wel mooi. Ik zou ze liever hier achter mijn balie gehad willen hebben. Wat hier nu achter mij hangt, vind ik wel mooi, maar had veel groter gemoeten. Je moet natuurlijk wel je fantasie erbij laten werken en goed kijken. Bijvoorbeeld naar de straatlantaarn die zo van boven op de boom schijnt. Ik vind cultuur belangrijk voor het leven. Maar cultuur voor iemand die ziek is, dat weet ik niet. Kom ik toch weer bij die basis terug."