DE GASTVROUW - IMELDA

70 jaar, Gastvrouw Hoofdingang MCH Westeinde

“Ik zit hier twee ochtenden in de week, de maandagochtend en de vrijdagochtend. Dan ben ik hier voor de mensen. Bijvoorbeeld voor mensen die met een busje komen zonder begeleiding, dan breng ik ze naar de afdeling. Nou ja, hand- en spandiensten. Als iemand naar de oogarts is geweest en die kan de rits van zijn jas niet vinden,  weet je wel, dan zijn ze geholpen aan de ogen, dan help ik. Maar je vroeg naar de kunst die hier in het ziekenhuis hangt? Ik weet niet precies wat het is, ik kan u wel een foldertje meegeven. U kunt dan naar de kunst kijken en invullen of u denkt dat het goed is voor uw gezondheid. Ik heb het aan het personeel hier gevraagd, wat er bedoeld wordt, die zeiden: ‘nou, of je er vrolijk van wordt’.”

“Je kent ze wel, die dikke figuren van die kunstenaar uit Colombia, met die kleuren. Nou, daar kan ik nou naar kijken en dat doet mij echt goed. Er is een tentoonstelling in het gemeentemuseum over de mode van vijftig jaar terug, dat wil ik  ook zien. Maar als ik nou naar opzij kijk en ik zie die lappen hierzo in de gang, daar heb ik niets mee, dat doet mij niets. Dit is natuurlijk wel een ziekenhuis in de binnenstad. Wat er allemaal komt hier, zoveel verschillende soorten mensen, begrijp je wat ik bedoel? Ik weet niet of die het wel zien. Er zijn natuurlijk wel mensen die er oog voor hebben. Net was er een mevrouw die stond bij een andere vrijwilligster, ‘o’ zegt ze, ‘ik vind het leuk, ik ga even kijken’. Maar een heleboel mensen hebben niets meer met kunst. De kunstenaar hier van dit project wil natuurlijk weten: 'loont het nog de moeite dat ik zoveel mooie stukken maak?'."

“Waar ik nou vrolijk van wordt is als de zon schijnt en ik kan op de fiets de hele zomer naar Scheveningen. Ik ben een strandmens. Maar in de winter, dat sombere, dan vind ik de mensen ook allemaal somber. Als het nou echt zou helpen om naar kunst te kijken, dan zal ik er wel meer naar kijken. Ik ga het eens uitproberen!”